Zombicide: Black Plague is alweer een tijdje uit. Het spel zag het licht in 2015 vanuit een succesvolle Kickstarter campagne en wordt gezien als de opvolger van de eerste Zombicide. Cool Mini Or Not is de uitgever van het spel en heeft sindsdien is er een mooie twist aangegeven. In de vorige versie was het een modern era zombie invasie die je met je vrienden moest tegen gaan. In deze versie zitten we in een donkere fantasy setting met ridders, magie, kruisbogen en noem maar op.
In Zombicide: Black Plague speel je met een aantal overlevenden van een pest uitbraak. Het probleem is vooral, dat de doden niet dood blijven, maar terug tot leven komen in zombie vorm en de straten onveilig maken. 6 karakters worden bestuurd door de spelers, de zombies worden automatisch bestuurd na elke beurt. Zombicide is dan ook een puur co-operatief spel: Je haalt het met z’n allen, of je faalt met z’n allen.
Voordat het spel begint wordt er een scenario gekozen en wordt het bord opgebouwd met objectives, deuren, tokens en dat soort dingen. Zodra de helden op het bord staan begint de eerste beurt. Elk karakter mag om de beurt 3 acties ondernemen: te beginnen met de karakter die Prioriteit heeft. De volgende beurt wordt prioriteit doorgegeven aan het karakter links van hem, waardoor elke beurt een andere volgorde ontstaat. De 3 acties die hij of zij of het mag ondernemen kan van alles zijn: lopen, schieten, toveren, slaan, deur openen, kist openen, items zoeken en ga zo maar door.
Nadat alle karakters hebben gelopen beginnen de zombies op hun af te komen. Het scenario geeft aan van waar de zombies binnen komen waggelen. Voor elke zombie die (weer) gedood wordt, krijgt de verantwoordelijke held een experience point, dat handig op zijn of haar bordje wordt weergegeven met een tracker. Zodra deze tracker van één van de 6 overlevenden in een hoger segment komt, komen er meer en gevaarlijkere zombies op tafel. Zodra één karakter maar liefst 43 zombies heeft gedood zijn de deuren van de hel daadwerkelijk open gevlogen en komen er hordes aan zombies binnen op het bord en wordt het uitzicht tamelijk uitzichtloos.
Maar voor elk segment dat de karakters omhoog gaan, krijgen ze nieuwe vaardigheden om de nieuwe monsters te bestrijden. Ook kunnen ze, binnenshuis zoeken naar nieuwe en betere wapens, sterkere of handigere spreuken, en zwaardere afstandswapens om de horde tegen te houden. Tegelijk moeten ze de missie objectives zien te halen (pak kistjes op, open portalen, vermoord een x-aantal zombies etc.). Alle items zijn wel voor iemand praktisch te gebruiken, en het wordt dan ook aangeraden om zoveel mogelijk dit in het achterhoofd te houden: de magiër heeft grote kans dat als hij een level-up gaat, hij een vaardigheid erbij krijgt die zegt dat je spreuken gratis, zonder actie te spenderen mag toveren. Handig dan, als hij de sterkste spreuken meekrijgt. Als je een bijzonder taai karakter hebt, geef hem dan zo snel mogelijk bepantsering en een schild, waardoor hij vele klappen kan opvangen voordat hij het loodje legt, waardoor andere karakters weer op andere dingen kunnen focussen. Er zitten behoorlijk wat kaartjes in het spel, en af en toe moet je even geluk hebben dat je precies een goed wapen vind dat je direct kan gebruiken om het scenario te winnen. Elk wapen heeft een klein, duidelijk profiel. Simpel weg: hoeveel hokjes moet je verwijderd zijn van je doel? Hoeveel dobbelstenen mag je pakken als je slaat? Hoeveel heb je op die dobbelstenen nodig om een zombie uit te schakelen? En welke type zombies mag je uitschakelen?
Het leuke van zombicide is dat het een steeds complexere puzzel wordt. Vooral aan het einde van het spel wordt je tactisch inzicht behoorlijk op de proef gesteld en zie je, vooral door de verschillende monsters en zombies, telkens doom-scenario’s verschijnen waar je aan zal moeten ontsnappen. Hoe beter je samenwerkt, des te groter de kans op victorie voor allen! Als je wat verder komt in het spel krijg je te maken met bijvoorbeeld Fatties: die je met standaard wapentuig niet zomaar kan uitschakelen. Of Runners: die niet één hokje kunnen lopen, maar twee, waardoor je je lange termijn strategie allicht moet aanpassen. De gevaarlijkste zombies zijn de Abominations: Monsters die je alleen met exceptionele wapens te lijf kan gaan of als er aan bepaalde voorwaarden volgens het scenario wordt voldaan. Als er een abomination in je hokje komt, dan wordt de kans op falen steeds groter. De laatste bijzondere vijand is de Necromancer. Zodra hij op het bord komt, neemt hij zijn persoonlijke zombies mee en komt er NOG een toegangspunt voor zombies op het bord. Schakel je de Necromancer uit, dan mag je gelukkig wel een willekeurig toegangspunt verwijderen: erg handig om zo je strategie uit te dokteren, dat je zo min mogelijk weerstand tegenkomt op je route naar je doel.
Zombicide: Black Plague komt in de vorm van een basisset, en kent een groot aantal uitbreidingen in de vorm van wolven, kraaien, monsters, helden, nieuwe omgevingen en extra hulpstukken. In de basisset zit al genoeg om avonden vol lol te hebben.
Een machtig totaal van 71 miniaturen, 9 dubbelzijdige speelbord tegels, alle counters die je nodig hebt, en een stapel aan items en spawn-kaartjes om het spel te begeleiden. In het regelboek staan een totaal van 9 scenario’s, verschillend in speelduur en moeilijkheidsgraad. Zombicide is altijd erg toegankelijk geweest voor spelers om zelf scenario’s voor te maken, en er zijn tools online om hier mee te helpen. Door de bijkomstigheid van de plastic trackers krijgen alle helden een overzichtelijk geheel van hun karakter: welk wapen hebben ze vast in welke hand, welke items hebben ze bij zich en welke vaardigheden hebben ze nu unlocked. Dit was nog niet aanwezig bij de vorige zombicide en was destijds een van de nadelen. We zijn dan ook erg blij dat CMON hier aandacht aan besteed heeft.
In onze vorige game hebben we met een aantal uitbreidingen gespeeld: Zo hadden we verschillende Abominations om ons in het nauw te drijven (Alphabominations: grote wolven, en Ablobmination: een blob met een lange, rekbare arm), we hadden Kraaien (razend snel en negeren muren), en we hadden extra Wolven (erg dodelijk als je even niet op let). Ook speelden we met een grote set aan verschillende helden, en voor mij persoonlijk is dit ook een groot voordeel aan Black Plague. De helden zijn grotendeels geïnspireerd door allerlei figuren uit films, series, boeken en spellen. Zo kun je met een look-a-like van Prince spelen, met de Baron of Ibellin uit Kingdom of Heaven, of met de volledige cast van Monty Python’s: Quest for the Holy Grail. Alle karakters heten in het spel dan wel anders, de achtergrond is al snel te raden. Er zijn tientallen karakters te vinden om te besturen en er zit vast een bij die je favoriet is.
De miniaturen zelf zijn prima te noemen. De basisset is niet het meest gedetailleerd in de spellen-wereld, maar ze voldoen en ze lijken op wat ze voor moeten stellen. Het is niet moeilijk om een zombie en een fatty van elkaar te onderscheiden. In de getoonde media zie je hand-geschilderde modellen en hoewel het er veel zijn, kun je het redelijk snel op tafel krijgen met wat leuke kleuren erop. Het plastic is wel wat zacht, waardoor je wel vaker dan niet kromme zwaardjes hebt, maar dit is eenvoudig terug te buigen. Gietlijnen zitten dan ook op elk model, en je zult wat tijd moeten spenderen om deze weg te halen als je er voor kiest om het maximale uit het hobby-aspect te halen van het spel. De uitbreidingspakketten met nieuwe helden van gast-sculptors lijken kwalitatief een stuk beter. Meer detail en sprekend-lijkende karakters lijken meer liefde te krijgen.
Zombicide: Black Plague is een persoonlijke favoriet van veel gamers. En niet verwonderlijk: Het is makkelijk op te pakken, de tijd vliegt voorbij, het is simpel om te leren maar moeilijk om echt goed te doen, maar vooral is het gewoon weg leuk. De mogelijkheden zijn eindeloos en er zit een gigantische replay-value in. Het voelt erg tof om een plan met z’n allen te formuleren en het dan lukt op een haartje na. Het voelt tof als je met een vlammend Great Sword in een groep van wat lijkt 100 zombies te springen, en er enkel met kleerscheuren van af komt. Het voelt tof als je opgejaagd wordt door monsters die je nog niet te lijf kan, en je angstig probeert te zoeken naar de juiste items om een uitweg te vinden.
En het voelt tof om als George Michael met een gigantische vampieren-kruisboog een enorme op hol geslagen dolle Minotaur een pijl door z’n oog te knallen. Gotta have faith!
Binnenkort: de Preview van Zombicide: Green Horde!